De maatschappelijke werkelijkheid vraagt om andere afspraken. Dat lukt niet in een handomdraai. De meesten van ons zijn in een andere werkelijkheid opgegroeid, nieuwe lichtingen werkenden zoeken hun eigen weg. In nieuwe samenwerkingsverbanden bijvoorbeeld, met veel minder vaste lasten, dat is modern maar ook verstorend, want de traditionele concurrenten hebben een heel ander kostenpatroon en werkwijze.  De omgeving is daar niet (meer) op afgestemd, waardoor bijvoorbeeld druk op werknemers nog steeds eerder toe- dan afneemt, met name oudere werknemers.  En daarmee is het dralen ook enigszins verklaard. Als alles moet veranderen, verandert er niets of wacht je af.  Het denken over werk en regelgeving dienaangaande zou zich meer kunnen richten op mogelijkheden, faciliteiten, hoe komen we min of meer ongeschonden in de nieuwe werkelijkheid en gaan we anders om met leeftijd.  

De cao als zodanig bijvoorbeeld staat onder druk. De Algemeen Verbindend Verklaring (AVV) dus ook. Hoe langer gewacht, hoe moeilijker het wordt om voor adequate collectieve regelingen brede steun in een branche ( en in de politiek) te krijgen.

Wij pleiten voor een nieuwe solidariteit tussen werkenden, dan moeten de werkenden ook het gevoel krijgen dat er iets nuttigs en noodzakelijks wordt georganiseerd. In de afgelopen jaren was dat lastig, eigen zorgen eerst. Nu trekt de economie weer aan, tijd voor de volgende stap, loskomen en opnieuw verbinden. Heldere mogelijkheden en faciliteiten voor ontwikkeling en carrière bijvoorbeeld, ruimte om organisaties te kunnen innoveren. Die ruimte moet ontwikkeld worden op brancheniveau en in de bedrijven en organisaties zelf. Bij voorkeur gelijk optrekken, maar dat vraagt veel van een ieder. Daarom van twee kanten optrekken en ergens onderweg ontmoeten. Ontwerpen, ontwikkelen en ondersteunen.